Vriendschappen onderhouden

Hoe onderhoud ik vriendschappen terwijl ik hier mentaal geen energie voor heb

Voor anderen, zeker voor leeftijdsgenoten, is het moeilijk om te begrijpen dat dingen voor mij te veel kunnen zijn. Dit wordt niet altijd geaccepteerd. Ik denk dat ik daardoor veel vriendinnen ben kwijtgeraakt. Iemand kan mij bijvoorbeeld uitnodigen voor een verjaardag, maar beseft niet dat dit voor mij een grote uitdaging is. Het liefst kom ik op een moment dat ik alleen met diegene kan zijn, of ik trakteer diegene 1 op 1 op een taartje ergens buiten de deur. Om op verjaardag te gaan waar ook familie en andere vrienden van diegene zijn vind ik moeilijk: ik ken die mensen niet, en heb geen zin in gesprekken met “vreemden” (ben bang dat ze naar mij vragen en heb daar geen zin in), ik wil op een bepaald moment naar huis, maar durf niet te zeggen dat ik wil gaan, waardoor ik veel langer blijf en daardoor mezelf overvraag qua energie. 

Ik heb de afgelopen jaren veel nieuwe vriendinnen gemaakt. En ook ben ik een aantal vriendinnen kwijtgeraakt. Op dit moment heb ik 2 hele goede vriendinnen. Ik ken ze van voor de tijd dat ik ziek werd en nog altijd spreek ik deze 2 meiden dagelijks. En we spreken nog regelmatig af. Eén van deze meiden is er altijd voor mij geweest toen ik ziek was. Uit school kwam ze langs, we belden elke dag meerdere uren en ze haalde regelmatig een boodschap voor mij. Ik deelde alles met haar. Of ik nu boos was, verdrietig of juist heel blij. Maar ook als ik hoorde dat ik wéér een nieuwe hulpverlener kreeg, belde ik haar als eerste. Zij wist alles van mij, zij was er altijd voor mij. En nog kan ik elke dag op haar rekenen. Met de andere vriendin spreek ik eigenlijk te weinig af. Als we elkaar zien is het altijd zo gezellig dat we zeggen dat we snel weer moeten afspreken. Vervolgens duurt dit toch weer lang.

Ik krijg ook regelmatig berichten van meiden uit mijn klas van de middelbare school of ik met ze af wil spreken. Vaak zeg ik nee, omdat ik het te druk heb of al met iemand anders afgesproken heb. Dit vind ik moeilijk om aan te geven. Het liefst zeg ik op alles en iedereen ja. Maar als ik dat doe, weet ik dat ik binnen no-time oververmoeid thuis in bed lig. Ik denk dat het voor leeftijdsgenoten moeilijk is om te snappen, want rond je 20^e kun je toch alles doen wat je wilt? Ik trek dit mentaal niet, ik heb hier te weinig energie voor. Alles wat ik doe met iemand kost mij veel meer energie dan een ander. Ik kan dat niet uitleggen, maar zo werkt het wel bij mij.  Sommige mensen en vriendinnen begrijpen dit, anderen niet. Hierdoor ben ik de laatste jaren ook meer vriendinnen kwijtgeraakt dan ik zou willen.

Ja, je kunt vriendschappen hebben en onderhouden als je autisme hebt. Nee, je kunt niet met alles en iedereen (tegelijk) afspreken. Ik moet mijn grens aangeven, want dan blijft het goed gaan met mij. Het is fijn als vriendinnen dat snappen. Gebeurt dit niet, dan is het jammer. Ik heb genoeg vriendinnen die mij wel accepteren om wie ik ben. Die mensen zullen er altijd voor mij zijn, en andersom ook!