Agorafobie

In mijn verhaal #1 schreef ik dat ik steeds meer dingen ging vermijden. Ik ging niet meer naar school, dansen en werk. Ik verzon altijd een smoes zodat ik niet heen hoefde. Hierdoor kreeg ik geen paniekaanval en had ik de rust die ik wilde. Ik ontwikkelde hierdoor (achteraf gezien) een paniekstoornis. Tijdens een paniekaanval had ik erg veel last van duizeligheid, angst om flauw te vallen, hartkloppingen, overmatig zweten maar ook blijven bewegen. Zodra ik ging lopen of bewegen werd mijn duizeligheid minder. Ik was bang om de straat op te gaan. Het maakte niet uit waarvoor. Ik woon al 22 jaar in dezelfde wijk, in dezelfde straat, in hetzelfde huis. Maar ik durfde mijn eigen voortuin niet in. Een rondje door de straat, of even kletsen in de tuin met een buurvrouw durfde ik al niet. Vraag me niet waarom, maar op dat moment was alles te veel of te angstig. Agorafobie is eigenlijk een diagnose waarbij je alle drukke situaties vermijdt.

Op een gegeven moment ben ik zoveel dingen gaan vermijden, dat ik alleen nog maar binnen bleef. Het liefst op mijn eigen slaapkamer. De psychiater kwam thuis om me te zien en zo kreeg ik medicijnen om mijn paniek te verminderen. Tot op heden slik ik deze medicijnen.

Als ik naar mijn omgeving kijk denk ik niet dat mensen door hebben gehad dat ik alles vermeed. Zelfs mijn ouders hebben niet door gehad dat ik spijbelde van school en dansles. Als ik moest dansen ging ik gewoon 1,5 uur fietsen; ik deed alsof ik naar dansles was. Toen het zich ontwikkelde kwam ik nog wel buiten maar alleen om te lopen of fietsen. Ik denk dat veel mensen niet weten dat ik hiermee te maken heb gehad. Als ik dit stuk nu aan mensen vertel geloven ze mij vaak niet, omdat ik nu eigenlijk alles weer doe. Dat maakt het soms heel lastig. Wel is er veel begrip voor als ik vertel dat ik hier last van gehad heb. Mensen proberen het te begrijpen en zijn benieuwd naar mijn ervaring.

Dit speelde zich allemaal begin 2017 af. Nu 5 jaar later kijk ik er met een hele andere blik op terug. Op het moment zelf heb ik niet doorgehad dat ik dingen vermeed om maar geen paniekaanval te krijgen. Ik dacht op dat moment dat het normaal was wat ik toen deed. Nu vraag ik me echt af waarom ik zoveel dingen vermeed. Gelukkig kan ik er nu om lachen, maar op dat moment was het heel heftig.

Een tip die ik anderen mee wil geven die zich hierin herkennen: praat. Maak duidelijk dat je dingen aan het vermijden bent/ dingen niet meer durft. Zo kunnen anderen je eerder helpen. Ik heb zoveel voor mij gehouden waardoor ik zolang zelf met dit probleem heb rondgelopen. Dit maakt het alleen maar erger. Praat erover met mensen die je vertrouwt of wie dan ook.

Nu kan ik zeggen dat ik hier alles behalve last van heb. Ik ga weer naar winkels, school, stage (op een kinderdagverblijf), dansles en ik praat weer met mijn buren. Ik kan met trots zeggen dat ik mega blij ben dat ik hier doorheen ben gekomen!